Tijd voor bezinning - Oplossing voor de eurocrisis nabij?

Ik heb het in eerdere columns meerdere keren aangehaald, de sleutel voor de oplossing van de Europese kredietcrisis lag, ligt en blijft in handen van de politiek.In het bijzonder zullen zij de komende tijd een brug moeten slaan naar de weg die voor economisch herstel kan gaan zorgen.

Tot nu toe hebben de politieke vertegenwoordigers hun uiterste best gedaan om de term “struisvogelpolitiek” alle eer aan te doen. In de hoop dat de bui wel over zou waaien heeft men beslissingen over lokaal gevoelig liggende onderwerpen, die vroegen om het uit handen geven van soevereiniteit, eindeloos voor zich uit geschoven.

Met het voortzetten van de huidige aanpak zal de strop alleen maar steviger om de nek van de economie worden getrokken met als resultaat dat we tot in lengte van dagen met de negatieve gevolgen hiervan zullen blijven worden geconfronteerd. De president van de ECB, Mario Draghi, heeft zich de laatste maanden met grote regelmaat in krasse bewoordingen uitgesproken over het bijeen houden van de eurozone. Hiervoor zegt hij ongelimiteerd geld te willen vrijmaken, wat het uiteindelijk ook zou mogen gaan kosten.

Vooralsnog staat de ECB alleen, tot op heden heeft de politiek op geen enkele wijze een vervolg gegeven aan deze intenties. De oplossingen voor het probleem zijn genoegzaam bekend en relatief simpel. Deze zullen echter grote gevolgen hebben op het zelfbestuur binnen de landen van de eurozone. En daar wringt nu juist de schoen want dit ligt bijzonder gevoelig bij de achterban.

Op een rij de belangrijkste maatregelen die naar mijn idee genomen zouden moeten worden:

• Loslaten van de 3% begrotingstekort eis; 

• Fiscale Unie en Eurobonds;

Door gezamenlijk de kapitaalmarkt te betreden zal bij speculanten de wind uit de zeilen worden genomen. Er dienen wel goede afspraken te worden gemaakt over het doorgeven van deze gelden naar de individuele landen. Men zou bijvoorbeeld kunnen overgaan tot een opslagpremie als een partner in de Eurozone zich niet aan de gemaakte afspraken houdt.

Op dit moment is nog een veelgehoord bezwaar van de sterkere landen uit de Eurozone dat men gemiddeld 1.5% tot 2% meer zou moeten gaat betalen voor hun obligaties dan zij vandaag de dag doen. Daar vergeet men gemakshalve bij aan te melden dat door de schuldencrisis en de dientengevolge grote vraag van institutionele beleggers naar “kwaliteitspapier”, de effectieve rendementen op deze staatsleningen naar extreem lage niveaus zijn gedaald.

De ECB heeft gezegd staatsobligaties op te kopen van landen waarvan de rente op staatsobligaties onder druk zijn komen te staan. Eén van de voorwaarden daarvoor is echter dat het betreffende land officieel een steunaanvraag moet doen. Spanje heeft dit vooralsnog niet gedaan en onder de huidige eisen (lees Grieks model) van Brussel zullen ze dit naar mijn mening ook niet gaan doen.

Pokeren op hoog niveau heet dat!

• Bankenunie;

De Bankenunie zou de regelgevende instantie moeten worden met beslissingsbevoegdheid voor alle staten die lid zijn van de Europese Monetaire Unie. Daarbij dient zij de mogelijkheid te hebben om hulp uit het ESM (Europees Stabiliteits Mechanisme) direct aan noodlijdende instellingen te bieden in plaats van de verantwoordelijkheid voor gehele landen met hun gezamenlijke economie te nemen. Voorts dient er een fusie van alle depositogarantiestelsels in Europa te worden gerealiseerd.

Oplossing voor de eurocrisis?

Het probleem is echter dat het doorvoeren van twee van de drie maatregelen (op het loslaten van de 3% eis na) veel tijd zullen gaan vergen. Er zal nu op politiek niveau moeten worden doorgepakt om het tij te keren. Met het vele geld dat er tot nu toe is ingepompt heeft men schijnzekerheid gecreëerd en waarschijnlijk een groot aantal banken van de ondergang gered.

Het resultaat is een volledig in het slot gegooide kapitaalmarkt waar heel veel geld aan de zijlijn ligt te wachten tot het moment dat er iets mee gedaan kan gaan worden. Maar zoals een oud beursgezegde luidt; “vertrouwen komt te voet en gaat te paard”. De effectenmarkten zijn de laatste tijd met vallen en opstaan vooruitgelopen op een spoedig einde van de crisis maar daarvoor lijkt het mij nog iets te vroeg, de tijd zal het ons leren.