De ene vergissing leidt tot de andere
Maandag 20 Juli 2015 | Door Yves Longchamp
Griekenland houdt Europa reeds geruime tijd in spanning, niet alleen de politieke en financiële wereld, maar ook de media en de burgers. Maar hoe nuchter is onze blik op Griekenland nog?
Men kan het nog nauwelijks zien of horen: Griekenland. De afgelopen maanden hebben we in de media meer over Griekenland gelezen en gehoord dan in de 55 jaar daarvoor. Na deze berichtgeving zijn we tot het besluit gekomen om nooit meer in Griekenland met vakantie te gaan, noch bij de Griek uit eten te gaan, behalve om met opzet te vertrekken zonder de rekening te betalen, gevolgd door een stemming van iedereen aan de tafel over of, en onder welke voorwaarden, men zo`n “armzalig” restaurant ooit terug zou betreden.
'De Griek' bestaat niet
Het probleem met dit uitgangspunt is echter dat men vervalt in de typisch menselijke fout van het generaliseren. “De Griek” bestaat net zo min als “de Duitser” of “de Belg”. Griekenland is integendeel een prachtig land met zeer beleefde, levenslustige en vooral gastvrije mensen om naartoe te reizen.
Terechte wrevel tegen Griekse regering
Men kan ons bijgevolg nauwelijks van hellasfobie beschuldigen, maar te veel is nu eenmaal te veel. De wrevel richt zich nu echter, terecht, in eerste instantie tegen de huidige Griekse regering onder leiding van Alexis Tsipras – of hoe je het ook wilt noemen. De regering dus, die op het altaar van de ideologie de toekomst verspeelt (of heeft verspeeld) van diegenen van wie ze een mandaat kreeg. We bedoelen hier de toekomst van de armen en behoeftigen. Alle andere vermogenden brachten hun schaapjes reeds op het droge – meer bepaald naar Londen, Berlijn of naar Zwitserland. De achtergeblevenen zullen nu voor de spreekwoordelijke wolven gegooid worden, met of zonder euro, met of zonder schuldafschrijving. De Grieken staan nu vele bittere jaren te wachten, en meer dan het er hadden moeten zijn, als men in 2010 reeds de no-bailout-clausule in het Verdrag van Maastricht had gehandhaafd.
In het huidige licht had een schuldafschrijving op dat moment een veel geringer kwaad geweest, dan de weg die men nu opgaat. We waren in 2010 ook van mening was dat Griekenland financiële hulp moest krijgen, omdat we ervan overtuigd waren dat de Griekse bureaucratie kon worden hervormd. Men wist op dat ogenblik ook nog niets van de blindenpensioenen voor Griekse taxichauffeurs of van de subsidiefraude met Griekse olijfbomen. Michael Lewis, die het zelf van Stefanos Manos had vernomen, maakte voor het eerst publiek dat de Griekse spoorwegen nog minder rendabel zijn dan hun Duitse tegenhanger. Hij rekende uit dat het voordeliger zou zijn om iedere passagier op kosten van de overheid met de taxi te vervoeren dan de spoorwegen zo voort te zetten. Ondanks deze capriolen slaagde de vorige regering onder Antonis Samaras erin om de eerste successen qua groei en structurele hervormingen op te tekenen. Nu worden die helaas allemaal weer weggekaapt door de regering van Alexis Tsipras, die zijn volk daarmee echt een slechte dienst bewijst.
Maar genoeg daarover. We zouden ook aan de speculaties over de toekomst van Griekenland en de eurozone kunnen meedoen, maar we zijn ervan overtuigd dat de lezer dit reeds tot vervelens toe heeft gelezen of gehoord. Ons rest enkel te zeggen dat we hopen dat we in de toekomst niet al te moeten terugkomen op het thema Griekenland.
Meld u aan voor de Beleggen.nl dagelijkse nieuwsbrief
en blijf op de hoogte van de laatste ontwikkelingen op de beurs!